Στην αρχή λεγόταν “Εβδομάς Ελληνικού Κινηματογράφου” και το ημερολόγιο έδειχνε 1960 όταν έκανε δειλά τα πρώτα της βήματα στη Θεσσαλονίκη, ευελπιστώντας να αποτελέσει σταθμό στα κινηματογραφικά δρώμενα της Ελλάδας.
Και τα κατάφερε, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι έως σήμερα, με το όνομα “Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης”, αυτή η γιορτή της έβδομης τέχνης εξακολουθεί να τραβά τα βλέμματα των σινεφίλ, που κατακλύζουν τις αίθουσες προβολών του.
Κάθε Νοέμβριο, η Θεσσαλονίκη γεμίζει κόσμο που πραγματικά αγαπά τον κινηματογράφο. Δίνουν και παίρνουν οι συζητήσεις για τις νέες παραγωγές που κάνουν οι… γνήσιοι σινεφίλ στα καφέ και στα μπαρ του κέντρου, γύρω από την έδρα του Φεστιβάλ, τον ιστορικό κινηματογράφο Ολύμπιον, στην “καρδιά” της πόλης, την πλατεία Αριστοτέλους.
Τιμητικά, τα πρώτα χρόνια της Εβδομάδας (τότε) Ελληνικού Κινηματογράφου πρόεδρος του θεσμού διετέλεσε ο γνωστός συγγραφέας Ηλίας Βενέζης.
Λίγοι, όμως, αμφισβητούν το γεγονός ότι το Φεστιβάλ ποτέ δεν θα έπαιρνε σάρκα και οστά εάν δεν υπήρχε ο Παύλος Ζάννας (τιμητικά, σήμερα, υπάρχει στο Ολύμπιον αίθουσα προβολών με το όνομά του), εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα.
Ο Παύλος Ζάννας ήταν αυτός που εμπνεύστηκε την καθιέρωση αυτής της κινηματογραφικής συνάντησης και η τότε διοίκηση της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης έμελλε να τον υποστηρίξει στην υλοποίησή της.
Κοσμικό γεγονός
Από την ίδρυσή του μέχρι και σήμερα, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης εξακολουθεί να τραβά το ενδιαφέρον του καλλιτεχνικού κόσμου. Ακροβατώντας μεταξύ εμπορικού και ποιοτικού κινηματογράφου (παίχτηκαν στις αίθουσές του ταινίες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, του Παντελή Βούλγαρη, του Μιχάλη Κακογιάννη και άλλων πολλών Ελλήνων δημιουργών), το ελληνικό τμήμα του Φεστιβάλ γνώρισε μεγάλη άνθηση, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που τα εγκαίνιά του είχαν το glamour και την αίγλη μεγάλου κοσμικού γεγονότος.
Αργότερα, συμπεριέλαβε και διεθνές διαγωνιστικό τμήμα, αλλά και “αδελφάκια”, όπως το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, που θεωρείται ένα από τα δυνατά “χαρτιά” της Ελλάδας στον αντίστοιχο τομέα.
Το μόνο που δεν άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια είναι η έδρα του Φεστιβάλ, ο ιστορικός κινηματογράφος Ολύμπιον, σε ένα υπέροχο κτίριο του Γάλλου αρχιτέκτονα Ζακ Μοσέ.