Σε ένα λευκό πανί, όλος ο κόσμος. Μυρωδιά από γιασεμί ή αγιόκλημα, δροσερό αεράκι αν και κατακαλόκαιρο, ο θόρυβος της πόλης μακριά, σαν ψίθυρος. Αυτή είναι η μοναδική ατμόσφαιρα που έχουν τα θερινά σινεμά, αυτά που με ανυπομονησία περιμένουμε να ανοίξουν κάθε καλοκαίρι.
Σε ένα λευκό πανί, όλος ο κόσμος. Μυρωδιά από γιασεμί ή αγιόκλημα, δροσερό αεράκι αν και κατακαλόκαιρο, ο θόρυβος της πόλης μακριά, σαν ψίθυρος. Αυτή είναι η μοναδική ατμόσφαιρα που έχουν τα θερινά σινεμά, αυτά που με ανυπομονησία περιμένουμε να ανοίξουν κάθε καλοκαίρι.
Η αλήθεια είναι πως σε αντίθεση με τους στεγασμένους κινηματογράφους, που άλλαξαν με το πέρασμα του χρόνου, στα θερινά σινεμά του σήμερα η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι λίγο πολύ η ίδια με αυτή των πρώτων θερινών σινεμά που λειτούργησαν στην Αθήνα και στην υπόλοιπη Ελλάδα, στις πρώτες δεκαετίες του 1900.
Στην πραγματικότητα, άλλωστε, οι πρώτες κινηματογραφικές προβολές που έγιναν στον ελληνικό χώρο ήταν αναγκαστικά θερινές. Το 1896, οι πρώτες αυτές προβολές γίνονταν από περιφερόμενη μηχανή σε πλατείες της πρωτεύουσας.
Το cine filip
Το πιο παλιό θερινό της Ελλάδας θεωρείται η Αίγλη στο Ζάππειο. Και μάλιστα η Αίγλη διατηρεί ακόμη την αίγλη των πρώτων ημερών λειτουργίας της, εκεί γύρω στα 1910, όταν ήταν συνώνυμη με τη διασκέδαση της καλής κοινωνίας της Αθήνας.
Το 1920, αρχίζει η λειτουργία και του Paris, εκεί στη σκιά της Ακρόπολης, ενώ μια δεκαετία αργότερα το σινεφίλ κοινό της πρωτεύουσας καλωσορίζει το θερινό Θησείο, που έμελλε να πρωταγωνιστεί ακόμη και σήμερα με τις προβολές και την υπέροχη τοποθεσία του.
Αλλά και σε άλλες περιοχές, πλην του κέντρου, το είδος ακμάζει. Στα νότια προάστια, στη Νέα Σμύρνη, το δικό μας cine filip που κτίστηκε το 1938 είναι ένα από τα πλέον ιστορικά θερινά σινεμά, το οποίο ανακαινίστηκε, λειτουργώντας ως δημοτικός κινηματογράφος Νέας Σμύρνης.
Στη Θεσσαλονίκη
Ο Κήπος του Λευκού Πύργου, το 1905, έμελλε να γίνει το “σπίτι” για τον πρώτο θερινό κινηματογράφο της Θεσσαλονίκης, όπου όλη η καλή κοινωνία συνέρρεε για δροσερές νύχτες κάτω από τον έναστρο ουρανό. Αργότερα, έρχεται να προστεθεί το θερινό τμήμα του στεγασμένου κινηματογράφου Ολύμπια αλλά και το θερινό “αδελφάκι” του σινεμά Πατέ.
Το πιο ιδιαίτερο όμως παλιό θερινό σινεμά σε όλη την Ελλάδα φαίνεται πως ήταν το… πλωτό Κουρσάλ, που πρόβαλε ταινίες πάνω στο
Η αλήθεια είναι πως σε αντίθεση με τους στεγασμένους κινηματογράφους, που άλλαξαν με το πέρασμα του χρόνου, στα θερινά σινεμά του σήμερα η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι λίγο πολύ η ίδια με αυτή των πρώτων θερινών σινεμά που λειτούργησαν στην Αθήνα και στην υπόλοιπη Ελλάδα, στις πρώτες δεκαετίες του 1900.
Στην πραγματικότητα, άλλωστε, οι πρώτες κινηματογραφικές προβολές που έγιναν στον ελληνικό χώρο ήταν αναγκαστικά θερινές. Το 1896, οι πρώτες αυτές προβολές γίνονταν από περιφερόμενη μηχανή σε πλατείες της πρωτεύουσας.
Το cine filip
Το πιο παλιό θερινό της Ελλάδας θεωρείται η Αίγλη στο Ζάππειο. Και μάλιστα η Αίγλη διατηρεί ακόμη την αίγλη των πρώτων ημερών λειτουργίας της, εκεί γύρω στα 1910, όταν ήταν συνώνυμη με τη διασκέδαση της καλής κοινωνίας της Αθήνας.
Το 1920, αρχίζει η λειτουργία και του Paris, εκεί στη σκιά της Ακρόπολης, ενώ μια δεκαετία αργότερα το σινεφίλ κοινό της πρωτεύουσας καλωσορίζει το θερινό Θησείο, που έμελλε να πρωταγωνιστεί ακόμη και σήμερα με τις προβολές και την υπέροχη τοποθεσία του.
Αλλά και σε άλλες περιοχές, πλην του κέντρου, το είδος ακμάζει. Στα νότια προάστια, στη Νέα Σμύρνη, το δικό μας cine filip που κτίστηκε το 1938 είναι ένα από τα πλέον ιστορικά θερινά σινεμά, το οποίο ανακαινίστηκε, λειτουργώντας ως δημοτικός κινηματογράφος Νέας Σμύρνης.
Στη Θεσσαλονίκη
Ο Κήπος του Λευκού Πύργου, το 1905, έμελλε να γίνει το “σπίτι” για τον πρώτο θερινό κινηματογράφο της Θεσσαλονίκης, όπου όλη η καλή κοινωνία συνέρρεε για δροσερές νύχτες κάτω από τον έναστρο ουρανό. Αργότερα, έρχεται να προστεθεί το θερινό τμήμα του στεγασμένου κινηματογράφου Ολύμπια αλλά και το θερινό “αδελφάκι” του σινεμά Πατέ.
Το πιο ιδιαίτερο όμως παλιό θερινό σινεμά σε όλη την Ελλάδα φαίνεται πως ήταν το… πλωτό Κουρσάλ, που πρόβαλε ταινίες πάνω στο κύμα!